Een dag, één dag. Dat is de tijd die we hadden voorzien om zoveel mogelijk op te nemen voor de zeven nummers die bij de lancering van het nieuwe Traanvogel boek én Het ei van de Traanvogel horen.
We waren goed voorbereid: Franky had voor iedereen tracks gemaakt, partijen uitgeschreven, iedereen geraakte er op tijd,... Het leek vlotjes te gaan lopen.
En toen kwamen de hindernissen. Je wéét dat ze gaan komen, toch? Het loopt zelden allemaal van een leien dakje. De eerste hindernis: deze schuur was helemaal niet zo stil als we vermoed hadden. Niet alleen plakte er een duiventil aan waardoor het gekoer een achtergrond voor de soundtrack leek te gaan vormen, er was meer... Vlak achter de schuur leek één van de meest drukke spoorlijnen van ons land te lopen.
Niet ideaal dus. Iedereen pruttelt wat, om dan diep te zuchten en te besluiten er het beste van te maken.
Want dat doe je. Je krijgt een tegenslag naar je hoofd geslingerd, je vloekt, foetert, zucht wanhopig, wat dan ook, hoe lang dan ook, en uiteindelijk ga je weer vooruit.
Het werd een zalige dag. Vol muziek, vriendschap, lachen en foeteren op de treinen. We kijken er enorm naar uit om binnenkort onze muziek met jullie te delen. Er is veel moois op komst!
Mijn eeuwige dankbaarheid voor Veerle, Franky, Werner, Peggy, Stefan, Frederik, Robin, Karel, Helena, Leon, Karl, Martijn en ook Jo.